ستارگان غول سرخ در اواخر عمرشان لایه‌های گازی بیرونی شان را به دور می‌اندازند. این لایه‌ها پوسته منبسط شونده‌ای از گازهای تابان را تشکیل می‌دهند که سحابی سیاره‌ای نامیده می‌شوند. علت این نامگذاری این است که ویلیام هرشل، منجم آلمانی الاصل (۱۸۲۲–۱۷۸۳)، تصور کرد که این پوسته‌ها شبیه سیاره‌اند. شاید از دید ناظر زمینی، این پوسته گازی به شکل ساعت شنی، حباب یا حلقه به نظر آید. این سحابی با سرعت تقریبی ۲۰ کیلومتر (۱۲ مایل) در ثانیه رو به بیرون حرکت می‌کند و بعد از ۳۵ هزار سال در محیط میان‌ستاره‌ای پراکنده خواهد شد.
- سحابی هایی که در خارج از کهکشان راه شیری هستند، حداقل 150 هزار سال نوری از زمین فاصله دارند.
- وقتی زندگی ستاره‌ها به پایان می‌رسد و مواد تشکیل‌دهنده آنها در فضا پخش می‌شود، گازها و غبارشان با ابرهای گازی ترکیب می‌شوند و سحابیهای پیچیده‌ای پدید می‌آیند.
- حدودا ۹۹ درصد این محیط از گاز ساخته‌شده، که ۷۵ درصد این گاز هیدروژن و ۲۵ درصد دیگر از گاز هلیوم میباشد.
- درخشش این ستاره‌ها به‌مرور سحابی سراسب را خواهدخورد و سرانجام این سحابی توسط پرورشگاه‌های ستاره‌های خود مصرف و نابود خواهدشد.
- در واقع بسیاری از نمادین ترین تصاویر تلسکوپ هابل، مانند “ستون های آفرینش”، تصاویری از سحابی هستند.
ولی نورانیت فعلی سحابی امرأه المسلسله بسیار کوچکتر از این اندازه است و از 1.7 بیلیون برابر نورانیت خورشید تجاوز نمی‌کند. اکثر سحابی‌ها موادی دارند که بعدها از آنها ستاره‌ها و سیاره‌ها پدید می‌آیند. کیسه زغال نمونه‌ای از سحابیهای تاریک است که ستاره‌های اطرافش را تاریک کرده است و شاید درون آن ستاره‌های دیگری در حال پیدایش باشند. اکثر این سحابی‌ها به جز سحابی کیسه زغال در معرض تابش نور ستاره‌هایی هستند که درون همین سحابی‌ها پدید آمد‌ه‌اند.
از هنگام اختراع تلسکوپ، هيچ ابر نواختري در کهکشان ما کشف نشده است. اگر ابر نواختري بوجود مي‌آمد، تا چندين ماه، در آسمان به تابناکي ماه مي‌درخشيد. اگر آن ابر نواختر فرضي به زمين بسيار نزديک مي‌بود، مي‌توانست جو زمين را منهدم کند. چگالي گاز در فضاي بين کهکشان‌ها فقط برابر 20 اتم در هر اينچ مکعب است.
برخی از آن ها به صورت یک سحابی حلقوی یا سحابی نامنظم در ناحیه اپتیکی قابل رویت هستند .اما بیشتر آنها را تنها در ناحیه رادیویی می‌توان شناسایی کرد . ابری است از ماده که در آن ستارگانی بسیار درخشان و سوزان جای دارند . نور این ستارگان در طیف فرابنفش باعث برانگیختگی اتم‌های گاز شده و در نتیجه نور نسبتاً فراوانی از سحابی گسیل می‌شود. سحابی جبار در کمربند صورت فلکی شکارچی نمونه‌ای از سحابی نشری است. به عقیده دانشمندان سحابیهای گسیلشی در واقع زایشگاه ستاره‌ای هستند.
تصویر نجومی روز: عبور یک دنباله دار از نزدیک زمین
بقایای ابرنواختری توسط یک موج ضربه‌ای در حال انبساط محدود شده است و شامل موادی می‌شود که به بیرون پرتاب شده‌اند و در حال انبساط هستند. سحابی گسیلشی سه‌سو به نام ان‌جی‌سی ۶۰۴ در یک بازوی مارپیچی از کهکشان سه‌سو قرار گرفته‌است. ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید. السدیم، فی الفلک، هی أجرام سماویة ذات مظهر منتشر غیر منتظم مکون من غاز متخلخل من الهیدروجین والهیلیوم) وغبار کونی. ویدرس الفلکیون السدم عن طریق دراسة الوسط البین نجمی وبصفة خاصة بین نجوم مجرتنا.
سحابی ها در چرخه زندگی ستارگان، چه در زمان تولد و چه در هنگام مرگ، نقش کلیدی دارند. ستارگان در توده‌های متراکم از گاز، غبار و مواد دیگر در داخل سحابیهای گسیلی پراکنده متولد می‌شوند که اغلب به آنها «مهد تولد ستاره‌ای» نیز گفته می‌شود. برخی سحابی ها از گاز و غباری که در اثر انفجار یک ستاره در حال مرگ، می آیند. سحابی های دیگر مناطقی هستند که ستارگان جدید در آنجا شروع به تشکیل می کنند.
انواع سحابی
زمانی که تلسکوپ‌ها به اندازه امروز قدرتمند نبودند، این اصطلاح کهکشان‌هایی مانند کهکشان همسایه ما یعنی آندرومدا را دربرمی‌گرفت و از این رو اغلب به عنوان سحابی آندرومدا شناخته می‌‌شد. شاید تاکنون نمی‌دانستید که ستاره‌ها چگونه متولد می‌شوند و یا نحوه مرگ آنها به چه شکل است. در این مقاله قصد داریم اجرامی به نام سحابی را معرفی کنیم که هم زادگاه ستارگان و هم گورستان آنها هستند! در سال 1746 ژان فلیپ دو شزو لیستی از 20 سحابی ثبت نمود که 8 تا از آنها تا پیش از آن زمان هنوز کشف نشده بودند.
سحابی چیست؟
