سحابی چیست و چگونه شکل می گیرد؟
ولی نورانیت فعلی سحابی امرأه المسلسله بسیار کوچکتر از این اندازه است و از 1.7 بیلیون برابر نورانیت خورشید تجاوز نمی‌کند. اکثر سحابی‌ها موادی دارند که بعدها از آنها ستاره‌ها و سیاره‌ها پدید می‌آیند. کیسه زغال نمونه‌ای از سحابیهای تاریک است که ستاره‌های اطرافش را تاریک کرده است و شاید درون آن ستاره‌های دیگری در حال پیدایش باشند. اکثر این سحابی‌ها به جز سحابی کیسه زغال در معرض تابش نور ستاره‌هایی هستند که درون همین سحابی‌ها پدید آمد‌ه‌اند.
موجهای ضربه ای انفجار ابر نواختر با سرعت هزاران کیلومتر در ثانیه در محیط میان ستاره‌ای سیر می‌کنند. این موجهای ضربه‌ای مواد میان ستاره‌ای را آشفته می‌کنند و شاید فرآیند فروریزش گرانشی را که سرانجام باعث تشکیل ستارگان در ابرهای میان ستاره‌ای می‌شود، آغاز می‌کنند. این سحابی با سرعت تقریبی 20 کیلومتر (12 مایل) در ثانیه رو به بیرون حرکت می‌کند و بعد از 35 هزار سال در محیط میان‌ستاره‌ای پراکنده خواهد شد.
تصویر نجومی روز: عبور یک دنباله دار از نزدیک زمین
سحابی ها در چرخه زندگی ستارگان، چه در زمان تولد و چه در هنگام مرگ، نقش کلیدی دارند. ستارگان در توده‌های متراکم از گاز، غبار و مواد دیگر در داخل سحابیهای گسیلی پراکنده متولد می‌شوند که اغلب به آنها «مهد تولد ستاره‌ای» نیز گفته می‌شود. برخی سحابی ها از گاز و غباری که در اثر انفجار یک ستاره در حال مرگ، می آیند. سحابی های دیگر مناطقی هستند که ستارگان جدید در آنجا شروع به تشکیل می کنند.
انواع سحابی
زمانی که تلسکوپ‌ها به اندازه امروز قدرتمند نبودند، این اصطلاح کهکشان‌هایی مانند کهکشان همسایه ما یعنی آندرومدا را دربرمی‌گرفت و از این رو اغلب به عنوان سحابی آندرومدا شناخته می‌‌شد. شاید تاکنون نمی‌دانستید که ستاره‌ها چگونه متولد می‌شوند و یا نحوه مرگ آنها به چه شکل است. در این مقاله قصد داریم اجرامی به نام سحابی را معرفی کنیم که هم زادگاه ستارگان و هم گورستان آنها هستند! در سال 1746 ژان فلیپ دو شزو لیستی از 20 سحابی ثبت نمود که 8 تا از آنها تا پیش از آن زمان هنوز کشف نشده بودند.
سحابی چیست؟
از هنگام اختراع تلسکوپ، هيچ ابر نواختري در کهکشان ما کشف نشده است. اگر ابر نواختري بوجود مي‌آمد، تا چندين ماه، در آسمان به تابناکي ماه مي‌درخشيد. اگر آن ابر نواختر فرضي به زمين بسيار نزديک مي‌بود، مي‌توانست جو زمين را منهدم کند. چگالي گاز در فضاي بين کهکشان‌ها فقط برابر 20 اتم در هر اينچ مکعب است.
ستارگان غول سرخ در اواخر عمرشان لایه‌های گازی بیرونی شان را به دور می‌اندازند. این لایه‌ها پوسته منبسط شونده‌ای از گازهای تابان را تشکیل می‌دهند که سحابی سیاره‌ای نامیده می‌شوند. علت این نامگذاری این است که ویلیام هرشل، منجم آلمانی الاصل (۱۸۲۲–۱۷۸۳)، تصور کرد که این پوسته‌ها شبیه سیاره‌اند. شاید از دید ناظر زمینی، این پوسته گازی به شکل ساعت شنی، حباب یا حلقه به نظر آید. این سحابی با سرعت تقریبی ۲۰ کیلومتر (۱۲ مایل) در ثانیه رو به بیرون حرکت می‌کند و بعد از ۳۵ هزار سال در محیط میان‌ستاره‌ای پراکنده خواهد شد.
- سحابی هایی که در خارج از کهکشان راه شیری هستند، حداقل 150 هزار سال نوری از زمین فاصله دارند.
- وقتی زندگی ستاره‌ها به پایان می‌رسد و مواد تشکیل‌دهنده آنها در فضا پخش می‌شود، گازها و غبارشان با ابرهای گازی ترکیب می‌شوند و سحابیهای پیچیده‌ای پدید می‌آیند.
- حدودا ۹۹ درصد این محیط از گاز ساخته‌شده، که ۷۵ درصد این گاز هیدروژن و ۲۵ درصد دیگر از گاز هلیوم میباشد.
- درخشش این ستاره‌ها به‌مرور سحابی سراسب را خواهدخورد و سرانجام این سحابی توسط پرورشگاه‌های ستاره‌های خود مصرف و نابود خواهدشد.
- در واقع بسیاری از نمادین ترین تصاویر تلسکوپ هابل، مانند “ستون های آفرینش”، تصاویری از سحابی هستند.
